Ik ben zo trots als een pauw.
15 augustus 2015 kwam mijn eerste boek(je) uit met de titel 10 Dagen Gambia.
Hieronder een klein stukje om de smaak te pakken te krijgen.
Hou deze website in de gaten.
Zaterdag 15 augustus 2015 is het zo ver.
Hieronder speciaal voor de lezers van deze Blog een klein stukje.
In de “Bagagehal” aangekomen kwam er een echte zwerm Gambianen ,met van die bagage karretjes op ons af. Allemaal wilde ze mijn koffer naar buiten brengen en hoe vertel je in het Engels zo gauw dat ik die ene koffer best zelf kon dragen. Op eens stond er een levens grote Gambiaan voor me. Ik had hem niet zie aankomen aangezien het vrij donker was in die bagagehal en Gambianen de ideale schutkleur hebben voor dat soort omstandigheden. Ik schrok me rot. “Thank you, thank you”, brabbelde ik snel en maakte dat ik weg kwam. In de gauwigheid zag ik nog wel dat de palm van zijn hand gevuld was met, dacht ik, 50 eurocent stukken. Begint dat gebedel hier nu al, vroeg ik me af, en kreeg plotseling de neiging op het eerste de beste vliegtuig terug naar Nederland te stappen. Achteraf begreep ik dat die kruiers op deze manier hun verkregen fooien wilden wisselen voor papiergeld. Om later het verkregen papieren geld in te wisselen bij een plaatselijke bank voor de nationale valuta. De Dalasi. Ook de Gambiaanse opvattingen over aircondition verschilde diametraal van onze Nederlandse opvattingen. Om de temperatuur nog enigszins tussen de 30 en 40 graden te kunnen houden blies er een luchtstroom door die bagagehal die de vergelijking met een flinke storm in Nederland met windstoten boven de 100 km, gemakkelijk kon door staan. Enorme wind turbines zorgde voor deze verkoeling die je zo wat uit je laatste verschoning bliezen. De visitatie en douanecontrole stelden echt helemaal niks voor we het wisten stonden we buiten en zag ik Rut vanuit mijn ooghoeken staan knuffelen met een pikzwarte rasta Gambiaan. Onder het uitroepen van de kreet, “Hé men, hé men, how are you”, drukte hij de man tegen zijn borst op een manier die ik nog nooit gezien had bij twee mannen. Nog nahijgend stelde hij hem aan me voor. “Dit is nou Jacob (Djeekop spreek je uit) en ik gaf de man een ferme handdruk. Hij bleek onze taxidriver te zijn op weg naar “Kunta Kinteh” waar Rut en Anneke hun eigen bungalowtje hebben. Later zou blijken dat deze “Jacob” heel belangrijk was voor het welslagen van onze vakantie in Gambia.
De Geitenbreier